آلبوم جدید تیلور سویفت با نام The Tortured Poets Department (دپارتمان شاعران زجر کشیده) به‌تازگی منتشر شده است. این آلبوم هم مانند سایر آلبوم‌های تیلور سویفت به لحاط متن ترانه‌ها مورد تحسین منتقدان واقع شده است. اما آیا موسیقی این آلبوم به خوبی ترانه‌های آن است؟
"دپارتمان شاعران زجر کشیده" به‌صورت یک دابل آلبوم با 31 ترک منتشر شده است. تقریبا نیمی از این ترک‌ها را یار قدیمی تیلور سویفت یعنی جک آنتونوف تنظیم کرده است. جک آنتونوف یکی از معروف‌ترین تنظیم‌کننده‌های این روزهای موسیقی آمریکاست که همه برای کار کردن با او سر و دست می‌شکنند. او در دو سال اخیر موفق شده جایزه گرمی بهترین تنظیم‌کننده (پرودیوسر) سال را به خود اختصاص دهد. جک آنتونوف از سال 2014 در آلبوم‌های تیلور سویفت حضور پررنگی داشته و موفقیت‌های زیادی را برای این خواننده پاپ رقم زده است.
نیم دیگر آلبوم هم توسط آرون دسنر، موسس و آهنگساز گروه The National تنظیم شده است. تنظیم‌های آرون دسنر به سمت موسیقی فولک گرایش دارد و از همان کاراکتر صوتی آلبوم‌های Evermore و Folklore از تیلور سویفت استفاده می‌کند.
هر دوی این تنظیم‌کننده‌ها علاقه زیادی به استفاده از سازهای زنده و سینتی سایزرهای آنالوگ دارند. پس تقریبا تمام صداهایی که در این آلبوم می‌شنوید صدای سازهای زنده و سینتی سایزرهای آنالوگ هستند، نه صدای پلاگین‌ها. جک آنتونوف معمولا در مصاحبه‌ها اشاره می‌کند که علاقه چندانی به استفاده از پلاگین‌ها ندارد و حتی برای میکس، کاراکتر صدای سخت‌افزارها را ترجیح می‌دهد.
در آلبوم جدید تیلور سویفت غالب صداهایی که می‌شنویم، سینتی سایزرهایی هستند که موسیقی دهه هشتاد میلادی را به یاد مخاطب می‌آورند. پدها و نُت‌های بیس با کشش زمانی طولانی و درام ماشین‌هایی با الگوی ریتمیک ساده بخش زیادی از تنظیم‌های این آلبوم را شکل می‌دهند.
حداقل بخشی از این موزیک‌ها در استودیوی شخصی جک آنتونوف در نیویورک ساخته شده است؛ در این استودیو سینتی سایزرهای زیادی مانند Minimoog، Roland Juno و Mellotron وجود دارد. بسیاری از این سینتی سایزرها در آلبوم قبلی تیلور سویفت یعنی Midnights هم استفاده شده بود. جک آنتونوف در آلبوم قبلی سویفت همچنین از سینتی سایزرهایی مانند Oberheim OB-8 و Yamaha DX7s استفاده کرده بود. بدون شک آلبوم جدید سویفت به لحاظ صوتی شباهت‌هایی با آلبوم قبلی او دارد. تکنیک خوانندگی تیلور سویفت و لحن ملودی‌های او هم تغییر زیادی نکرده است.
این شباهت‌ها به اندازه‌ای پررنگ بوده که مجله معروف رولینگ استون در مقاله‌ای نوشته بود همکاری تیلور سویفت و جک آنتونوف دیگر جذابیت گذشته را ندارد و موسیقی شگفت انگیز و جدیدی را از این دو هنرمند نمی‌شنویم. وبسایت معتبر پیچفورک (Pitchfork) هم به یکنواختی و یکدستی بیش از حد موسیقی‌های این آلبوم نقد کرده بود و امتیاز 6.6 از 10 را به آن داده بود.
یکی دیگر از نقدهایی که به تیلور سویفت وارد شده این است که او در بسیاری از ترک‌ها از دوره آکوردهای تکراری استفاده می‌کند؛ دوره آکوردهایی که پیش‌تر در ترک‌های موفق سویفت جواب خود را پس داده‌اند و به همین‌دلیل تیلور سویفت مدام به آن‌ها رجوع می‌کند و خلاقیت خاصی را از خود نشان نمی‌دهد. البته در آلبوم‌های تیلور سویفت همیشه متن ترانه‌ها حرف اول را زده و موسیقی در اولویت دوم قرار داشته است. این فرمول برای سویفت به‌خوبی جواب داده، پس شاید منطقی باشد که او همین راه را ادامه دهد.
به هرحال آلبوم جدید تیلور سویفت مانند همیشه مورد استقبال طرفدارانش قرار گرفته و فروش خارق‌العاده‌ای را تجربه می‌کند. این آلبوم در چارت موزیک‌های پرفروش آمریکا (Billboard Hot 100) عملکرد شگفت‌انگیزی داشته و رده‌های اول تا چهاردهم این چارت تماما به موزیک‌های آلبوم جدید تیلور سویفت اختصاص پیدا کرده است. این آلبوم در هفته گذشته هم پرفروش‌ترین آلبوم در آمریکا بوده است. در حال حاضر شاید بتوان گفت بزرگترین آلبوم سال، آلبوم Cawboy Carter از بیانسه بوده که به‌شدت مورد تحسین منتقدان قرار گرفته است. بیانسه برعکس تیلور سویفت نوآوری زیادی در موسیقی آلبومش داشته و به‌گفته منتقدان سبک موسیقی کانتری را متحول کرده است.
